Γράμμα σ’ έναν Κύπριο 33άρη...

Είμαι 33 ετών, Έλληνας και γεννημένος στην Αθήνα. Αυτό σημαίνει ότι ως μαθητής δημοτικού, θυμάμαι τις πινακίδες με το χάρτη της Κύπρου και τη φράση «δεν ξεχνώ». Μη φανταστείς σε κάποιο κεντρικό σημείο. Περισσότερο σε κάτι ξεκάρφωτους, επαρχιακούς δρόμους και σε μερικά περιφερειακά λιμάνια. Στο γυμνάσιο, άρχισα να χρησιμοποιώ κι εγώ την πρόταση «καλά ντε, δεν είναι και το Κυπριακό», κάθε φορά που ήθελα να περιγράψω κάτι που είναι σχετικά απλό και εύκολο.
Εκείνα τα χρόνια, χάζευα τη Eurovision κι έμαθα να μετρώ τους πόντους, υπολογίζοντας την αυτονόητη αλληλοστήριξη μεταξύ του ελληνικού(;) και του κυπριακού(;) τραγουδιού. Και κάπου ενδιάμεσα -στα 17 μου- το πρώτο δικό μου «δεν ξεχνώ». Μη φανταστείς με κάποιο βαρύ φορτίο, κοινωνικό ή πολιτικό, σαν αυτό της περασμένης γενιάς. Μα το λιντσάρισμα του Τάσου Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού με το τσιγάρο στο στόμα δε θα τους ξεχάσω ποτέ. Χθες ξανάψαξα τις εικόνες στο youtube και θυμήθηκα το πόσο πολύ είχα στεναχωρηθεί τότε. Αργότερα, πρωτοετής στο πανεπιστήμιο, τσαντιζόμουν πολύ με τους κύπριους φοιτητές. «Τι περίεργοι είναι αυτοί»; Κλειστές παρέες και όλο μεταξύ σας. Μετά φαντάρος. Δεν ήθελα με τίποτα να βρεθώ στην ΕΛΔΥΚ. Ρωτούσα τις «σειρές» μου «τι λέει η Κύπρος εκτός στρατοπέδου» και ελάχιστοι μου έλεγαν καλά λόγια. Κάτι για ουρανοξύστες, για μπόλικη κυρίλα, για έναν τρόπο ζωής εντελώς «αγγλόφωνο». Το 2004, άρχισα για πρώτη φορά να διαβάζω για την Κύπρο. Να μάθω έστω δυο-τρία πράγματα για την ιστορία σας. Τότε ήταν το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, πράγμα που μού προκάλεσε εντύπωση. Δεν ήταν ό,τι πιο συνηθισμένο ένας λαός να λέει ΟΧΙ στους ισχυρούς. Αυτή είναι η σχέση μου με την Κύπρο. Και πίστεψέ με, κάπως παρόμοια είναι τα πράγματα για τη γενιά μου ολόκληρη. Μεγαλώσαμε, νιώθοντας ότι η Κύπρος είναι μια ξένη χώρα, μα όχι και «ακριβώς» ξένη. Δεν μπορέσαμε ποτέ να σας κατατάξουμε στο μυαλό μου. Τώρα σκέφτομαι ότι αυτό το «ακριβώς» μπορούμε τώρα να του δώσουμε νόημα. Μόνο εμείς όμως. Γιατί αυτοί που κυβέρνησαν κι εμάς κι εσάς τόσα χρόνια δεν μπορούν με τίποτα. Και μην περιμένετε βοήθεια από την Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί οι «δικοί μας» πρόδωσαν και διάλυσαν την ίδια τους τη χώρα και σιγά μην είχαν ευαισθησίες για την Κύπρο. Μα γιατί το να περιμένεις είναι ανούσιο. Ένα πλακάτ τις μέρες των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα έγραφε «ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ». Και αν θες να ξέρεις, αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα του 2013. Μπορεί να αυτοκτονούν εκατοντάδες συνομήλικοί μας, χιλιάδες να μεταναστεύουν και πολλές εκατοντάδες χιλιάδες να είμαστε άνεργοι. Μπορεί μια κάποια μιζέρια να έχει γίνει καθημερινότητά μας, να μην μπορείς να φανταστείς το μέλλον κάπως ανθρώπινο, αλλά ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ. Και αν είναι κάτι να μάς ενώσει σήμερα, αυτό τελικά θα είναι. Γι’ αυτό, είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που θα ‘θελα να έρθω στην Κύπρο. Θα φωνάζαμε μαζί «έξω η τρόικα» και ας σε κορόιδευα μετά για την προφορά σου, όπως τόσες φορές έχω κάνει. Καλή δύναμη, φίλε. Και περιμένω απάντηση.

ΒΑ